'Close your eyes, you might see something prettier'
Tijdens het winkelen kom ik erachter dat mensen eigenlijk best hebberig zijn. We willen allemaal nog leuke dingen in onze kledingkast hebben. Vooral als het ‘ Sale’ is, dan slagen wij erin om met tassen vol nieuwgekochte kleding thuis te komen. Waarvan de meeste kleding nog geen eens in de aanbieding was en wij de volle pond voor hebben betaald. Maar je moet er toch leuk uitzien en daar heb je dan veel voor over.
Het lijkt het bekende verhaal van het glas wel. Je weet wel, dat glas wat of halfvol of halfleeg is. Je moet kiezen: of je hebt al wat of je moet nog meer hebben. Het lijkt erop dat steeds meer mensen naar het halflege glas kijken. We kijken naar wat wij nog nodig hebben tot dat volle glas te komen.
We kijken niet zozeer naar wat wij al hebben: een huisje, redelijk betaalde baan en kledingkast vol. Maar eerder naar wat wij nog nodig hebben: duurdere auto (of ten minste duurder/mooier dan die van de buurman), beter betaalde baan en verre vakantie.
We zijn niet zo gauw tevreden met wat we hebben, het moet, als het kan, altijd beter en mooier. We zijn hebberig of individualistisch hoe je het wil noemen, maar wij kijken minder naar elkaar om.
Ik merk het zelf ook met mijn studie, ik praat regelmatig met mensen die in de problemen zitten. Wat mij dan opvalt is dat die mensen vaak alleen maar voor ogen hebben wat ze nog nodig of moeten hebben, voordat zij uit de problemen zijn. Maar wat ik laatst geleerd heb is om meer naar het halfvolle glas te kijken. Kijken naar wat je hebt of al bereikt hebt en hier je kracht in vinden.
Het leek mij eerst een vrij onlogische benadering, maar later ging ik er over nadenken en het is eigenlijk ook best simpel. Als je positief kijkt naar je bereikingen of je voltooide eindsituaties, dan sta je ook positiever tegenover je problemen. Als ik de Eifeltoren heb beklommen, dan kan ik ook zeker de Dom beklimmen. Als ik een week weg ben geweest van thuis, dan kan ik ook zeker drie dagen weg. Wanneer je dit niet zo snel kan of minder naar de vorige situaties kijkt, dan kan je ook kijken naar de route die je hebt afgelegd. Hoe heb ik dat de vorige keer gedaan? Ik weet dat dit niet gemakkelijk is, kijken naar een oplossing.
Tijdens het hardlopen heb ik nog wel vaak een strijd in mijn hoofd: ‘Oh ik kan niet meer en moet nog 45 seconden…’ Misschien dat ik dan ook meer de simpele of positievere kant moet kijken: ‘ Yes al 90 seconden gehad!’
Toch zal het denk ik wel lastig blijven. We zijn toch geneigd naar de problemen te kijken: dat klaagt wat makkelijker en hebben wij meer om over te praten.
