I see you, please see me
Je zit in de bus en er zitten twee mensen voor je, een jongen en een meisje. Op een gegeven moment probeert de jongen een gesprek aan te gaan, met het meisje. Ik zie dat het meisje een beetje verbaasd is dat de jongen tegen haar praat. Ze weet niet waar ze moet kijken en houd krampachtig haar mobiel vast. Het gesprek verloopt niet helemaal soepel en het valt vaak stil. Ongemakkelijke lachjes naar elkaar toe en de jongen probeert weer het gesprek verder op gaan te laten komen. Het meisje kijkt naar buiten. De jongen tikt haar op haar arm. Het meisje kijkt even benauwd, maar gaat toch een soort van mee in het gesprek.
Jee wat ongemakkelijk denk ik, wat wil die jongen graag met die puppyogen en zij totaal niet. Ziet hij dit dan niet? Dan plotseling staan ze beiden op, pakken elkaars hand vast en het meisje zegt: we zijn er schat. De jongen en het meisje bleken een stel te zijn.
Ik weet het, alle relaties zien er anders uit in het openbaar, maar ik vind dit zelf al ongemakkelijk om te zien. Ik kan mij niet voorstellen dat ze ook zo thuis of tijdens een dagje uit zijn. Maar al helemaal niet dat ze het beiden erg fijn vinden bij en met elkaar. Maargoed, dat zijn allemaal gedachten die bij mij dan meteen beginnen te draaien.
Als ik dan zo in de bus zit, dan moet ik toch denken aan die ‘ouderwetse of ouder gezegde’, in een relatie is het geven en nemen. Zelf denk ik dat hier toch een soort van balans in moet komen te zitten. Vooral als ik het stel van de bus in mijn achterhoofd heb.
Ik weet nog dat ik in het eerste jaar van mijn studie hoorde: je moet assertief zijn om alleen maar te kunnen geven en het niet erg te vinden om niets te nemen. Ik vond het eerst vrij logisch klinken, je moet zeker van jezelf zijn, dan vind je het ook niet erg om niet te krijgen in zekere mate. Maar nu twijfel ik erover.
Stel, je komt als assertieve vriendin thuis en maakt voor je vriend een beker warme chocolademelk, wat overigens erg op prijs wordt gesteld in deze kou. Dit is eigenlijk niet de eerste keer dat je dit geeft. Je pakt de afstandbediening voor hem, je pakt nog even snel een paar koekjes en je geeft je vriend een kus. Oke, de afstandbediening is misschien een beetje stereotypering, maar de rest kan wel kloppen, toch? Het is niet alleen in de praktische, materiële dingen. Maar ik denk ook in de niet tastbare dingen, een knipoog, een knuffel, inderdaad een kus en gewoon eens een lief berichtje.
Wil het dan zeggen dat jij het niet erg vindt om niet een keer zoiets terug te krijgen? Dat je het niet erg vind om geen kus te krijgen of wanneer hij niet de extra dekens pakt? En dat je altijd maar kan blijven geven, zonder dat je er moe van wordt? Is dit dan niet jezelf vergeten? Of jezelf niet serieus nemen? Als je assertief bent, dan kan je toch juist zeggen: ik lust ook wel eens een koekje? Bij wijze van spreke natuurlijk, want veel koekjes vragen is ook niet goed.
Natuurlijk, ten minste dat lijkt mij, ga je geen lijst bijhouden wie wat voor een ander heeft gedaan. En soms moet je inderdaad ook dingen doen, die je misschien zelf niet zal doen of minder leuk vindt. Ik denk dat je niet altijd alleen maar moet geven aan de ander. Het punt is denk ik, dat je ook bereid moet zijn om dingen te nemen of te ontvangen. Dat je zelf accepteert dat iemand voor jou er is en af en toe ook wat wil geven aan jou.
